Ochrona przeciwpożarowa

Podstawowe definicje

• Zagrożenie pożarowe – zespół czynników wpływających na powstanie i rozprzestrzenianie się pożaru, a przez to na wystąpienie niebezpieczeństwa dla ludzi, zwierząt, roślin oraz dorobku materialnego i kulturalnego zbiorowości ludzkich.
• Bezpieczeństwo pożarowe – stan eliminujący zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi, uzyskany przez funkcjonowanie systemu norm prawnych, technicznych środków zabezpieczenia przeciwpożarowego oraz prowadzonych działań zapobiegawczych przed pożarem.

Czym jest pożar

Pożar – gwałtownie przebiegający proces utleniania materiałów palnych, charakteryzujący się wydzielaniem płomieni oraz stałych, ciekłych i lotnych produktów spalania, czyli łączeniem materiałów palnych z tlenem.

Utlenianie – proces egzotermicznej reakcji materiału z tlenem. Szybkość utleniania wzrasta wraz ze wzrostem temperatury.

Spalanie – proces, w którym wydzielają się ciepło, światło oraz produkty spalania w postaci dymu, oparów i popiołów. Aby proces spalania mógł być kontynuowany, konieczne jest stałe dostarczanie paliwa.

Tlenie – powolne spalanie materiału, które odbywa się bez emisji światła widzialnego. Charakteryzuje się wydzielaniem dymu i wzrostem temperatury. Ten rodzaj spalania dotyczy głównie materiałów pochodzenia naturalnego.

Grupa „A”

Ciała stałe pochodzenia organicznego, podczas spalania których występuje zjawisko żarzenia. Są to materiały takie jak drewno, papier, węgiel czy tworzywa sztuczne. Pożary te są jednymi z najczęstszych, szczególnie w budynkach mieszkalnych, biurach i miejscach magazynowych. Cechą charakterystyczną tych pożarów jest ich zdolność do długotrwałego żarzenia się, co może prowadzić do ich ponownego rozniecenia nawet po wstępnym ugaszeniu.

Gaszenie pożaru rodzaju A: Najskuteczniejszymi środkami gaśniczymi są woda, piana, dwutlenek węgla oraz proszki gaśnicze. Woda chłodzi materiał i hamuje proces żarzenia, co minimalizuje ryzyko ponownego zapłonu.

Grupa „B”

Ciecze palne oraz substancje stałe, które topią się pod wpływem ciepła wytwarzanego podczas pożaru. Do takich substancji należą benzyna, nafta, parafina, pak i naftalen. Pożary tej grupy są szczególnie niebezpieczne ze względu na łatwość rozprzestrzeniania się płomieni oraz możliwość wytwarzania toksycznych gazów. Są one często spotykane w przemyśle petrochemicznym oraz w transporcie paliw.

Gaszenie pożaru rodzaju B: Wykorzystuje się pianę, dwutlenek węgla, halony i proszki gaśnicze. Piana tworzy barierę, która zapobiega wydostawaniu się oparów paliwa i kontaktowi z tlenem, co skutecznie tłumi płomienie.

Grupa „C”

Gazy palne, takie jak metan, acetylen, propan czy butan. Pożary te są niebezpieczne ze względu na możliwość wybuchu w przypadku nagromadzenia się mieszanin wybuchowych gazów i powietrza. Występują głównie w przemyśle chemicznym, gazowym i podczas transportu gazów technicznych.

Gaszenie pożaru rodzaju C: Do gaszenia używa się proszków gaśniczych i halonów. Ważne jest szybkie ograniczenie wycieku gazu oraz wentylacja, aby uniknąć wybuchu.

Grupa „D”

Metale palne, takie jak magnez, sód czy uran. Pożary tego rodzaju są szczególnie trudne do ugaszenia, ponieważ metale mogą reagować z wodą, wydzielając palne gazy lub intensyfikując spalanie. Pożary grupy D występują najczęściej w zakładach przemysłowych i laboratoriach chemicznych.

Gaszenie pożaru rodzaju D: Wymaga specjalistycznych proszków gaśniczych, które tłumią ogień, tworząc warstwę izolacyjną i zapobiegając reakcjom z otoczeniem. Gaszenie wodą lub tradycyjnymi środkami może pogorszyć sytuację.

Grupa „F”

Pożary tłuszczów i olejów w urządzeniach kulinarnych, takich jak frytkownice czy patelnie. Tego rodzaju pożary są szczególnie niebezpieczne w restauracjach, kuchniach przemysłowych i gospodarstwach domowych. Palące się tłuszcze osiągają bardzo wysokie temperatury i mogą powodować szybkie rozprzestrzenianie się ognia.

Gaszenie pożaru rodzaju F: Najlepiej sprawdzają się piana, dwutlenek węgla, halony oraz proszki gaśnicze. W przypadku pożarów tłuszczów nie należy stosować wody, ponieważ powoduje to gwałtowne rozprzestrzenianie się płomieni. Zaleca się również użycie koców gaśniczych w celu odcięcia dostępu tlenu.

Grupa „E”

Pożary grup A–D, które występują w obrębie urządzeń elektrycznych znajdujących się pod napięciem. Ze względu na obecność prądu, gaszenie tych pożarów wymaga szczególnej ostrożności, aby uniknąć porażenia elektrycznego. Przykłady takich pożarów to palące się rozdzielnice, przewody czy silniki elektryczne.

Gaszenie pożaru rodzaju E: Wykorzystuje się dwutlenek węgla, halony oraz proszki gaśnicze, które nie przewodzą prądu. Przed podjęciem działań gaśniczych zaleca się odłączenie urządzenia od zasilania, o ile jest to możliwe i bezpieczne.

Podział pożarów

1. Mały pożar

Występuje, gdy w wyniku pożaru zostały spalone lub zniszczone:

• obiekty lub ich części, ruchomości, składowiska materiałów, maszyny, urządzenia, surowce, paliwa itp. o powierzchni do 70 m² lub objętości do 350 m³,
• lasy, uprawy, trawy, torfowiska i nieużytki o powierzchni nie większej niż 1 ha,
• lub w sytuacji, gdy do gaszenia użyto maksymalnie 4 prądów gaśniczych.

Małe pożary są stosunkowo łatwe do opanowania i najczęściej nie wymagają dużego zaangażowania zasobów ludzkich ani sprzętu gaśniczego.

2. Średni pożar

Występuje, gdy w wyniku pożaru zostały spalone lub zniszczone:

• obiekty lub ich części, ruchomości, składowiska materiałów, maszyny, urządzenia, surowce, paliwa itp. o powierzchni od 71 do 300 m² lub objętości od 351 do 1500 m³,
• lasy, uprawy, trawy, torfowiska i nieużytki o powierzchni powyżej 1 ha i nie większej niż 10 ha,
• lub w sytuacji, gdy do gaszenia użyto od 5 do 12 prądów gaśniczych.

Średnie pożary wymagają już większej koordynacji działań ratowniczych i mogą angażować kilka zastępów straży pożarnej.

3. Duży pożar

Występuje, gdy w wyniku pożaru zostały spalone lub zniszczone:

• obiekty lub ich części, ruchomości, składowiska materiałów, maszyny, urządzenia, surowce, paliwa itp. o powierzchni od 301 do 1000 m² lub objętości od 1501 do 5000 m³,
• lasy, uprawy, trawy, torfowiska i nieużytki o powierzchni powyżej 10 ha i nie większej niż 100 ha,
• lub w sytuacji, gdy do gaszenia użyto od 13 do 36 prądów gaśniczych.

Duże pożary są niebezpieczne ze względu na szybkie rozprzestrzenianie się i potencjalnie znaczące skutki materialne oraz środowiskowe. Do ich gaszenia często angażowane są dodatkowe siły i środki spoza lokalnych zasobów.

4. Bardzo duży pożar

Występuje, gdy w wyniku pożaru zostały spalone lub zniszczone:

• obiekty lub ich części, ruchomości, składowiska materiałów, maszyny, urządzenia, surowce, paliwa itp. o powierzchni ponad 1001 m² lub objętości ponad 5001 m³,
• lasy, uprawy, trawy, torfowiska i nieużytki o powierzchni ponad 101 ha,
• lub w sytuacji, gdy do gaszenia użyto ponad 37 prądów gaśniczych.

Bardzo duże pożary to katastrofalne zdarzenia, które niosą ogromne ryzyko dla ludzi, środowiska oraz mienia. Wymagają skoordynowanej akcji ratowniczej z udziałem wielu jednostek straży pożarnej, specjalistycznego sprzętu, a często także wsparcia z powietrza, takiego jak samoloty czy helikoptery gaśnicze. Tego typu pożary mogą trwać wiele godzin lub dni, a ich skutki bywają odczuwalne przez długi czas, zarówno w sferze ekologicznej, jak i gospodarczej.

Przyczyny pożarów

Przyczyny powstawania pożarów

1. Nieostrożność osób dorosłych i dzieci przy posługiwaniu się ogniem otwartym
   • Dotyczy między innymi używania papierosów, zapałek, świeczek czy grilli w miejscach, gdzie łatwo może dojść do zapłonu. Niewłaściwe gaszenie niedopałków lub pozostawienie otwartego ognia bez nadzoru to jedne z najczęstszych przyczyn pożarów.
2. Nieostrożność przy wypalaniu pozostałości roślinnych na polach
   • Wypalanie traw i resztek roślinnych, mimo że jest nielegalne w wielu krajach, wciąż bywa praktykowane. Tego rodzaju działania są szczególnie niebezpieczne w okresach suszy, gdy ogień może szybko wymknąć się spod kontroli i rozprzestrzenić się na pobliskie tereny.
3. Nieostrożność przy pracach niebezpiecznych pod względem pożarowym
   • Prace takie jak spawanie, cięcie metali czy stosowanie palników mogą generować iskry i wysoką temperaturę, co stwarza ryzyko zapłonu łatwopalnych materiałów.
4. Wady oraz nieprawidłowa eksploatacja urządzeń i instalacji elektrycznych
   • Przeciążenia, zwarcia czy uszkodzone przewody elektryczne często prowadzą do pożarów. Niewłaściwa konserwacja urządzeń grzewczych oraz oświetlenia dodatkowo zwiększa ryzyko.
5. Wady i nieprawidłowa eksploatacja urządzeń mechanicznych
   • Niewłaściwe użytkowanie maszyn, brak regularnych przeglądów technicznych oraz przegrzewanie się elementów mechanicznych mogą prowadzić do zapłonu.
6. Wady procesów technologicznych oraz nieprzestrzeganie reżimów technologicznych
   • W zakładach przemysłowych procesy produkcyjne często wiążą się z wysokimi temperaturami, obecnością substancji łatwopalnych czy iskier. Nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa może skutkować pożarem.
7. Nieprawidłowe magazynowanie substancji niebezpiecznych
   • Niewłaściwe przechowywanie substancji chemicznych, paliw, gazów czy materiałów łatwopalnych prowadzi do zwiększenia ryzyka zapłonu, szczególnie w przypadku wycieku lub kontaktu z ogniem.
8. Wady oraz nieprawidłowa eksploatacja środków transportu
   • Przegrzewające się silniki, wycieki paliwa czy zwarcia w instalacjach elektrycznych pojazdów to częste przyczyny pożarów w środkach transportu.
9. Samozapalenia
   • Niektóre materiały, takie jak siano, węgiel czy substancje chemiczne, mogą ulec samozapłonowi w wyniku reakcji chemicznych lub nagromadzenia ciepła.
10. Wyładowania atmosferyczne
    • Uderzenie pioruna może prowadzić do zapłonu budynków, lasów czy innych obiektów, szczególnie tych niezabezpieczonych instalacją odgromową.
11. Elektryczność statyczna
    • Gromadzenie się ładunków elektrostatycznych w obecności łatwopalnych gazów lub cieczy może doprowadzić do wybuchu i pożaru.
12. Podpalenia umyślne, w tym akty terroru
    • Celowe wywoływanie pożarów, zarówno w ramach aktów wandalizmu, jak i działań terrorystycznych, stanowi poważne zagrożenie dla życia i mienia.
13. Pożary jako następstwo innych miejscowych zagrożeń
    • Pożary mogą być skutkiem innych zdarzeń, takich jak wybuchy gazu, wypadki przemysłowe, katastrofy komunikacyjne czy trzęsienia ziemi.

Każda z tych przyczyn wymaga odpowiednich działań prewencyjnych oraz edukacji, aby zminimalizować ryzyko powstania pożaru i jego skutki.

Techniczne środki zabezpieczenia przeciwpożarowego

• Zapewnienie odpowiedniej liczby, wysokości i szerokości wyjść ewakuacyjnych.
• Zachowanie dopuszczalnej długości, wysokości i szerokości przejść oraz dojść ewakuacyjnych.
• Zapewnienie bezpiecznej pożarowo obudowy i wydzieleń dróg ewakuacyjnych oraz pomieszczeń.
• Zabezpieczenie przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych, zgodnie z wymaganiami przepisów techniczno-budowlanych, w tym montaż urządzeń zapobiegających zadymieniu.
• Zapewnienie oświetlenia awaryjnego w pomieszczeniach i na drogach ewakuacyjnych, zgodnie z przepisami techniczno-budowlanymi.
• Możliwość rozgłaszania sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych przez dźwiękowy system ostrzegawczy w budynkach, w których jest on wymagany.

Drogi ewakuacyjne

1. Szerokość poziomych dróg ewakuacyjnych:
   • Oblicza się proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać jednocześnie na danej kondygnacji budynku.
   • Przyjmuje się co najmniej 0,6 m na 100 osób, lecz nie mniej niż 1,4 m.
2. Zmniejszenie szerokości poziomej drogi ewakuacyjnej:
   • Dopuszcza się zmniejszenie szerokości drogi do 1,2 m, jeżeli jest ona przeznaczona do ewakuacji nie więcej niż 20 osób.
3. Wysokość drogi ewakuacyjnej:
   • Powinna wynosić co najmniej 2,2 m.
   • Wysokość lokalnego obniżenia powinna wynosić 2 m.
   • Długość obniżonego odcinka drogi nie może przekraczać 1,5 m.
4. Łączna szerokość drzwi w świetle (wyjścia ewakuacyjne z pomieszczenia):
   • Należy obliczać proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać w nim równocześnie, przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100 osób.
   • Najmniejsza szerokość drzwi w świetle ościeżnicy powinna wynosić 0,9 m.
   • W przypadku drzwi służących do ewakuacji do 3 osób, szerokość drzwi powinna wynosić 0,8 m.
5. Drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne powinny otwierać się na zewnątrz pomieszczeń:
   • Zagrożonych wybuchem.
   • Do których jest możliwe niespodziewane przedostanie się mieszanin wybuchowych lub substancji trujących, duszących bądź innych, mogących utrudnić ewakuację.
   • Przeznaczonych do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób.
   • Przeznaczonych dla ponad 6 osób o ograniczonej zdolności poruszania się.
6. Drzwi wieloskrzydłowe stanowiące wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia oraz na drodze ewakuacyjnej:
   • Powinny mieć co najmniej jedno, nieblokowane skrzydło drzwiowe o szerokości nie mniejszej niż 0,9 m.
7. Szerokość skrzydła drzwi wahadłowych (stanowiących wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia oraz na drodze ewakuacyjnej):
   • Dla drzwi jednoskrzydłowych – 0,9 m.
   • Dla drzwi dwuskrzydłowych – 0,6 m, przy czym oba skrzydła drzwi dwuskrzydłowych muszą mieć tę samą szerokość.
8. Zakaz stosowania drzwi obrotowych i podnoszonych do celów ewakuacji. 

Schody

• Budynki mieszkalne jednorodzinne, w zabudowie zagrodowej oraz mieszkania dwupoziomowe:
  • Minimalna szerokość użytkowa biegu: 0,8 m.
  • Minimalna szerokość użytkowa spocznika: 0,8 m.
  • Maksymalna wysokość stopni: 0,19 m.
• Budynki mieszkalne wielorodzinne, budynki zamieszkania zbiorowego oraz budynki użyteczności publicznej (z wyłączeniem budynków zakładów opieki zdrowotnej), a także budynki produkcyjne, magazynowo-składowe oraz usługowe, w których zatrudnia się ponad 10 osób:
  • Minimalna szerokość użytkowa biegu: 1,2 m.
  • Minimalna szerokość użytkowa spocznika: 1,5 m.
  • Maksymalna wysokość stopni: 0,175 m.
• Przedszkola i żłobki:
  • Minimalna szerokość użytkowa biegu: 1,2 m.
  • Minimalna szerokość użytkowa spocznika: 1,5 m.
  • Maksymalna wysokość stopni: 0,15 m.
• Budynki opieki zdrowotnej:
  • Minimalna szerokość użytkowa biegu: 1,4 m.
  • Minimalna szerokość użytkowa spocznika: 1,5 m.
  • Maksymalna wysokość stopni: 0,15 m.
• Garaże wbudowane i wolno stojące (wielostanowiskowe) oraz budynki usługowe, w których zatrudnia się do 10 osób:
  • Minimalna szerokość użytkowa biegu: 0,9 m.
  • Minimalna szerokość użytkowa spocznika: 0,9 m.
  • Maksymalna wysokość stopni: 0,19 m.
• Schody do kondygnacji podziemnej, pomieszczeń technicznych i poddaszy nieużytkowych (we wszystkich budynkach niezależnie od przeznaczenia):
  • Minimalna szerokość użytkowa biegu: 0,8 m.
  • Minimalna szerokość użytkowa spocznika: 0,8 m.
  • Maksymalna wysokość stopni: 0,2 m.

Rodzaje gaśnic

1. Gaśnica pianowa:
   • Środek gaśniczy: piana gaśnicza wyrzucana za pomocą sprężonego gazu (azotu lub dwutlenku węgla).
   • Rodzaje:
     • Gaśnica na pianę mechaniczną – gaz znajduje się w specjalnym zbiorniku.
     • Gaśnica na pianę chemiczną – gaz powstaje w wyniku reakcji chemicznej.
2. Gaśnica proszkowa:
   • Środek gaśniczy: proszek wyrzucany za pomocą sprężonego gazu (dwutlenek węgla lub azot).
   • Składniki proszku: węglany lub fosforany sodu.
   • Mechanizm działania: przerywa reakcję spalania przez antykatalizę.
3. Gaśnica śniegowa:
   • Środek gaśniczy: skroplony dwutlenek węgla (CO₂) zawarty w wysokociśnieniowej butli.
   • Mechanizm działania:
     • Rozprężający się CO₂ oziębia się do ok. -78°C i zestala w formę suchego lodu.
     • Działanie gaśnicze: odcięcie dostępu tlenu oraz obniżenie temperatury.

Koc gaśniczy

• Przeznaczenie: służy do mechanicznego odcinania dopływu powietrza do płonących materiałów.
• Wykonanie: z włókna szklanego (dawniej z włókien konopi i azbestu).
• Wymiary: powierzchnia około 3 m².
• Zastosowanie:
  • Szczelne przykrycie małego płonącego przedmiotu lub beczki z palącą się cieczą.
  • Gaszenie palącego się ubrania.
• Uwaga: należy przykrywać ogień od swojej strony, aby uniknąć poparzenia.

Hydrant

• Funkcja: umożliwia bezpośredni pobór wody z głównych przewodów sieci wodociągowej.
• Rodzaje hydrantów:
  1. Uliczne (na sieciach zewnętrznych):
     • Nadziemne.
     • Podziemne.
  2. Wewnętrzne (na wewnętrznych instalacjach przeciwpożarowych budynku):
     • Natynkowe.
     • Wnękowe.

Wyposażenie obiektu w gaśnice

1. Normy wyposażenia:
   • Jedna jednostka masy środka gaśniczego (2 kg) powinna przypadać na każde 100 m² powierzchni strefy pożarowej w budynku, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach szczególnych.
2. Lokalizacja gaśnic w obiektach:
   • W miejscach łatwo dostępnych i widocznych, w szczególności:
     • Przy wejściach do budynków.
     • Na klatkach schodowych.
     • Na korytarzach.
     • Przy wyjściach z pomieszczeń na zewnątrz.
   • W miejscach nienarażonych na:
     • Uszkodzenia mechaniczne.
     • Działanie źródeł ciepła (piece, grzejniki).
   • W obiektach wielokondygnacyjnych:
     • Gaśnice powinny być rozmieszczone w tych samych miejscach na każdej kondygnacji, jeśli pozwalają na to warunki.

Przegląd gaśnic

Regularna kontrola wzrokowa powinna zapewnić, że gaśnica:

• Znajduje się w miejscu przeznaczonym do jej przechowywania.
• Jest niezastawiona i ma czytelną instrukcję obsługi.
• Nie posiada widocznych uszkodzeń.
• Ma nieuszkodzone plomby i wskaźniki.
• Posiada ciśnieniomierze w zakresie działania.
• Jest odpowiedniego typu i wielkości napełnienia.

Konserwacja gaśnic

Czynności służące utrzymaniu gaśnicy w dobrym stanie technicznym obejmują:

1. Sprawdzenie:
   • Ogólnego stanu gaśnicy.
   • Czytelności, kompletności i prawidłowości napisów.
   • Stanu węży i zabezpieczeń.
   • Terminów przypadających kontroli zbiorników ciśnieniowych.
   • Powłoki malarskiej.
   • Stanu elementów z tworzywa sztucznego.
   • Ciężaru lub objętości środka gaśniczego.
2. Ustalenie, czy środek gaśniczy nadaje się do ponownego wykorzystania.
3. Sprawdzenie uchwytu gaśnicy – czy nie jest uszkodzony i dobrze przytwierdzony.

Rodzaje i zastosowanie gaśnic

Gaśnica pianowa

• Sposób działania:
  • Działa w pozycji „czuwania” (nie należy jej przewracać ani odwracać).
  • Po uruchomieniu (zerwaniu plomby i naciśnięciu zbijaka) działa po ok. 5 sekundach.
  • Strumień piany kierujemy w ognisko pożaru.
  • Można przerwać działanie poprzez zwolnienie dźwigni prądownicy.
• Przeznaczenie:
  • Do gaszenia pożarów grup A i B.
  • Nie nadaje się do gaszenia urządzeń elektrycznych pod napięciem.

Gaśnica proszkowa

• Sposób działania:
  • Działa w pozycji „czuwania” (nie należy jej przewracać ani odwracać).
  • Po uruchomieniu środek gaśniczy jest wyrzucany przy pomocy gazu obojętnego (azotu lub CO₂).
  • Można przerwać działanie przez zwolnienie dźwigni prądownicy.
• Przeznaczenie:
  • Do gaszenia pożarów grup A, B, C, a w niektórych przypadkach D.

Gaśnica śniegowa

• Sposób działania:
  • Działa w pozycji „czuwania” (nie należy jej przewracać ani odwracać).
  • Po uruchomieniu zaworu (naciśnięciu ręką zaworu szybkootwieralnego) strumień CO₂ kierujemy na ognisko pożaru.
  • Można przerwać działanie przez zamknięcie zaworu.
• Przeznaczenie:
  • Do gaszenia pożarów grup B i C.
• Uwaga: Nie wolno używać do gaszenia ludzi.

Obowiązki właściciela budynku, obiektu budowlanego lub terenu

W celu zapewnienia ochrony przeciwpożarowej należy:

1. Przestrzegać przeciwpożarowych wymagań techniczno-budowlanych, instalacyjnych i technologicznych.
2. Wyposażyć budynek, obiekt budowlany lub teren w wymagane urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice.
3. Zapewnić konserwację oraz naprawy urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, aby były sprawne i niezawodne.
4. Zapewnić bezpieczeństwo osobom przebywającym w budynku oraz możliwość ewakuacji.
5. Przygotować budynek do prowadzenia akcji ratowniczej.
6. Zapoznać pracowników z przepisami przeciwpożarowymi.
7. Ustalić sposoby postępowania w razie pożaru, klęski żywiołowej lub innego zagrożenia.

Zapobieganie pożarom i wybuchom

Najczęstsze przyczyny:

• Niezachowanie zasad ostrożności przy korzystaniu z ognia otwartego i innych źródeł ciepła.
• Wady lub niewłaściwa eksploatacja urządzeń elektrycznych.
• Wady procesów technologicznych.
• Nieumyślne lub celowe działanie człowieka.

Postępowanie w przypadku pożaru

1. Zaalarmowanie:
   • Poinformować współpracowników o zdarzeniu (bez wzbudzania paniki).
   • Powiadomić straż pożarną (tel. 998), podając:
     • Swoje nazwisko i numer telefonu.
     • Informacje: co i gdzie się pali.
     • Uwaga: nie odkładać słuchawki bez zgody dyspozytora straży.
2. Działania wstępne:
   • Zawiadomić przełożonego.
   • Ewakuować osoby zagrożone (oraz mienie, jeśli to możliwe).
   • Rozpocząć gaszenie pożaru podręcznym sprzętem gaśniczym.
   • Wysłać osobę na bramę wjazdową, aby doprowadziła strażaków do miejsca zdarzenia.
3. Podporządkowanie:
   • Postępować zgodnie z poleceniami strażaka kierującego akcją ratowniczo-gaśniczą.